Door: Judith de Bruijn
10 januari 2014

Podiumzin? Of podiumvrees?

Loop ik een grote congreszaal binnen waar ik ga presenteren, dan wil ik altijd zo snel mogelijk het podium op. Heerlijk, die ruimte. Al die stoelen – nu nog leeg. De gangpaden waarlangs straks de mensen binnenstromen. De muziek, mijn stem die door de microfoon de hele zaal vult. Dat spannende gevoel dat het straks gaat gebeuren. Ik vind dat geweldig. U ook? Of juist helemaal niet?

Ik vind het een belevenis om voor een groot publiek te staan. Dit zeg ik niet om op te scheppen – ik probeer het gevoel over te brengen hoe het is als je op een podium voor een tot de nok toe gevulde zaal staat. Ik vind het altijd weer bijzonder. Ook omdat het niet zo vaak voorkomt.

Podiumverlangen, mag dat wel?

In boeken en websites over presenteren lees je vaak over sprekersangst en podiumvrees. Ik ken dat helemaal niet als presentator. Ik heb eerder podiumzin. Podiumverlangen. Maar die woorden bestaan niet. Een teken aan de wand – er is geen woord als tegenovergestelde van de term podiumvrees. Wat betekent dit? Mag je wel ‘podiumzin’ hebben? Komt er dan geen betuttelend stemmetje in je op dat het heeft over ‘podiumgeilheid’? Over ijdelheid, eigendunk, egocentrisme en grootheidswaanzin? Ik hoor hier stilletjes de stem van mijn familie, die pleit voor bescheidenheid. Ik heb geleerd dat het niet goed is om jezelf op de voorgrond te plaatsen.

Met dat soort innerlijke overtuigingen sta je natuurlijk niet makkelijk op een podium te stralen.

Tegenwoordig zet ik me daar met gemak overheen. En ik spoor anderen aan om dat ook te doen.

Introvert – en toch op het podium

Nu ben ik een extraverte persoonlijkheid. Dus op het podium staan bevalt mij wel. Ben u introvert? Staat u helemaal niet graag in het middelpunt? Dan kan dat u ervan weerhouden uw verhaal te doen. Terwijl u dit verhaal wel graag wilt vertellen.

Susan Chain hield hier een Ted-talk over: een prachtig pleidooi voor ‘the power of introverts’.  Susan is zelf introvert en schreef er een boek over. Ze vertelt hoe moeilijk ze de stap vond om haar boodschap met de wereld te delen. Het vraagt veel van haar om op een podium te staan – iets wat ze van nature verschrikkelijk vindt. Maar ze wilde haar verhaal vertellen. En dus zette ze de stap naar extreme zichtbaarheid. Ik ben benieuwd of ze inmiddels ook een beetje van dat podium geniet.

Podiumzin kun je máken

Moeite met het podium? Probeer er dan eens anders naar te kijken. Zie het podium niet als een grote plek waarin u zelf heel klein bent; een plek om te falen. Nee, zie het als een grote kans om een groot publiek te bereiken. Als een mooi moment waarop u veel mensen uw verhaal kunt vertellen. Geniet ervan dat u dit bereikt heeft, dat u gevraagd bent om hier te spreken. Bedenk dat u dat vertrouwen heeft gekregen – dit ontvangt u niet voor niets. Wentel u in de warmte van de lampen. Kijk uit naar het applaus. Richt u op. Kortom: maak podiumzin.

Of bent u iemand die afgeremd moet worden?

Of moet u afgeremd worden? Die mensen zijn er ook nog. Zij kicken zó op het podium, dat ze er niet meer af te branden zijn. Emile Ratelband is zo iemand. Hem heb ik jaren geleden tijdens een congres eens van het podium af moeten dúwen. Ze bestaan: mensen die zichzelf te graag horen praten, opscheppen over hun bijzondere avonturen en het contact met de werkelijkheid verliezen. Als je succesvol bent, ligt dat op de loer. Hoort u tot deze risicogroep, bekijk dan eens de videoclip Big Time van Peter Gabriel. Geweldige animatievideo met een vrolijke maar kritische inhoud. Super om naar te kijken. Voor mij is het een waarschuwing voor mijn eigen megalomane verlangens. En tegelijkertijd krijg ik van de muziek direct zin om Big Time op een Big Stage te springen.  Het leven kan verwarrend zijn 😉

Big Time, I’m on my way I’m making it,
Big time, I’ve got to make it show yeah,
Big time, so much larger than life
Big time, I’m gonna watch it growing